Μέσα στην ατυχία μου είμαι πολύ χαρούμενη με το φετίχ μου

Η φίλη Aline μοιράστηκε την ιστορία της μαζί μας


Εδώ και 4-5 χρόνια έχω αποκτήσει ένα τρελό φετίχ με τις ενέσεις. 

Όλα ξεκίνησαν όταν αντιμετώπισα ένα νευρολογικό πρόβλημα και νοσηλεύτηκα σε Νοσοκομείο. Μετά τη διάγνωση μου συνέστησαν, μια σειρά βιταμινών που για γρήγορη βελτίωση και καλύτερη αποτελεσματικότηκα έπρεπε να τις κάνω σε ενέσεις Neurobion  2 φορές την ημέρα για 2 εβδομάδες και στη συνέχεια για ένα μήνα από 1 ένεση την ημέρα. Όταν το άκουσα αγχώθηκα πολύ και δεν κρύβω ότι μέχρι εκείνη τη μέρα φοβόμουνα τις βελόνες.

 Έπρεπε να μου κάνουν την πρώτη άμεσα και δεν είχα και πολύ χρόνο να το σκεφτώ. Δεν πρόλαβαν να βγουν οι  γιατροί σε δυο λεπτά έρχεται στο θάλαμο η νοσοκόμα κρατόνταν μια σύριγγα με κόκκινο υγρό και βαμβάκι σε ένα νεφροειδές και μου λέει κοφτά να γυρίσω να μου κάνει την ένεση. Δεν είχα και άλλη επιλογή, γυρνώ μπρούμυτα έτοιμη να βάλω τα κλάματα με χωμένο το κεφάλι στο μαξιράρι να μη με βλέπουν και οι άλλες ασθενείς στο θάλαμο και κοροιδεύουν και μου κατεβάζει γρήγορα το βρακάκι. Ήταν πολύ γρήγορη στις κινήσεις της και δεν κατάλαβα πότε την κάρφωσε αλλά μόλις άρχισε να ρίχνει το φάρμακο άρχισε να τσούζει όλος ο πωπός μου. Στην αρχή ξαφνιάστηκα και ενώ περίμενα να σταματήσει ο πόνος, άρχισε να μου αρέσει αυτή η κατάσταση και σε λίγο άρχισα να κοιτάζω το ρολόι για να δω σε πόση ώρα θα ερχόντουσαν για την επόμενη .....  Και την επόμενη και αυτές που ακολούθησαν, που ήταν σύνολο 58 για αρχή, τις περίμενα με μεγάλη ευχαρίστηση, μη σας πω ότι ανυπομονούσα κιόλας να φτάσει η ώρα να τις κάνω. Όλες πονούσαν όπως η πρώτη αλλά οι τελευταίες ήταν οι χειρότερες γιατί μετά από τόσα τρυπήματα η μια έπεφτε πάνω στην άλλη και τσούζαν ΠΟΛΥ.Τις πρώτες 14 μου τις έκαναν στο νοσοκομείο και μετά βρήκα μια κοπελίτσα και ερχόταν στο σπίτι. Στο νοσοκομείο μου άρεσε περισσότερο, ήταν το κατάλληλο περιβάλλον, υπήρχαν πάντα κι άλλες στο θάλαμο και με εξίταρε, κάθε φορά ερχόταν και διαφορετικό άτομο για τη νοσηλεία και είχε διαφορετική τεχνική (μέχρι και μαθητευόμενες από τη σχολή μου τρύπησαν τον πωπό και πιθανότατα ήταν και η πρώτη τους φορά). 

Δεν είχα πρόβλημα με το ποιός θα μου την κάνω, αυτό που μου άρεσε ήταν η διαδικασία να πηγαίνω στο κρεβάτι αμίλητη να πέφτω πάντα μπρούμυτα και να μου κατεβάζουν το εσώρουχο και προπαντός το φάρμακο να με πονάει. Από αυτό το επεισόδιο και μετά  επωφελούμενη το πρόβλημα της υγείας μου όταν αρρώσταινα, και αυτό γινόταν συχνά, έλεγα στο γιατρό ότι δε μπορώ να καταπιώ τα χάπια και ζητούσα ενέσεις. Όλοι με λυπόντουσαν κι εγώ προσπαθούσα να κρύψω τη χαρά μου!! Έχω κάνει παυσίπονες, αντιπυρετικές και αντιβιώσεις,  μια φορά 20 Briklin fl και άλλη μια 21 Dalacin amp ( πονάνε πολύ για 5-6 μήνες μετά). Παίρνω συνήθως τις πράσινες βελόνες 21G αλλά όταν μου έκαναν Roiplon amp η νοσοκόμα άλλαξε την πρασινη βελόνα και έβαλε μια χοντρή ροζ γιατί το φάρμακο ήταν ελαιώδες (το τρύπημα και το φάρμακο πόνεσε).

Πριν μια βδομάδα επιδεινώθηκε το νευρολογικό μου πρόβλημα και για πρώτη φορά άρχισα κορτιζόνη ( Prezolon) 25mg  την ημέρα (κι αυτή πονάει!!) και για καλή μου τύχη χρειάζεται και Zantac πρωί - βράδυ και όπως καταλαβαίνεται καθώς δε μπορώ τα χάπια ξεκίνησα ενέσεις και θα τις κάνω για κανά μήνα τουλάχιστον. Τώρα έχω βρει μια μεγάλης ηλικίας κυρία (αυστηρή, επιβλητική και άγαρμπη στις κινήσεις της κι αυτό μου αρέσει) και επειδή διαμαρτύρομαι ότι η κορτιζόνη με πονάει μαζί με τη Zantac της ζητάω να μου τις κάνει σε διαφορετική μεριά. Αυτή τη φορά μου έπεσαν πολλές, θα κάνω 90 μαζεμένες και θέλω να πιστεύω ότι θα τις ευχαριστηθώ όπως και όλες τις προηγούμενες.  Περιμένω να νυχτώσει για να χτυπήσει το κουδούνι...και να καρφωθεί η βελόνα στον πωπό μου....

Κάθε μέρα κοιτάζω τις τρυπίτσες από τις ενέσεις και αστράφτει το πρόσωπο μου... Αχ ...

Μέσα στην ατυχία μου είμαι πολύ χαρούμενη με το φετίχ μου.

Η πρώτη επείγουσα εισαγωγή μου στο νοσοκομείο έγινε το 2007. Τις πρώτες 4 μέρες με ρήμαξαν στις εξετάσεις: αξονικές, μαγνητικές, οσφυονωτιαία παρακέντηση και όλες του αίματος και περιμένοντας τις απαντήσεις μου άρχισαν κορτιζόνη από το στόμα και τις ενέσεις Neurobion. 

Δύο χρόνια εργότερα και καθώς ήμουν πλέον πολύ ευαίσθητη και επιρρεπής στις λοιμώξεις εμφανίζω 39οC πυρετό - πνευμονία. Κατευθείαν εισαγωγή και έναρξη αγωγής. Δεν πρόλαβα να ξαπλώσω στο κρεβάτι και έρχονται για θερμομέτρηση και τοποθέτηση φλεβοκαθετήρα. Ο πυρετός 39,2ο και η Egicalm διαλύεται από την αδελφή στο λεπτό. Περιμένω ... με πλησιάζει και μου λέει να γυρίσω ... θα μου την κάνει πίσω,. έχει περάσει πολύς καιρός από την προηγούμενη φορά στο νοσοκομείο και νιώθω λίγο πιεσμένη, νιώθω άβολα και για να πω την αλήθεια δεν το περίμενα, ο θάλαμος με 5 ασθενής και 3 αδελφές, γυρίζω και έρχονται 2 αδελφές, η μια αργά μου κατεβάζει το βρακάκι και η άλλη με τρυπάει. Η εισαγωγή του φαρμάκου με τρελαίνει, είναι 5ml και μου το κάνει γρήγορα. Μούδιασε το πόδι μου για λίγο αλλά μου άρεσε πάρα πολύ, ήμουν στο νοσοκομείο και ξεκινούσα μια νέα σειρά θεραπειών.!!!

Οι φλέβες στο μεταξύ, σπάνε η μια μετά την άλλη και τότε προτείνω στην προισταμένη να μην με ταλαιπωρήσουν άλλο και ότι δεν έχω πρόβλημα αν είναι να γίνω καλά να κάνω τις ενέσεις ενδομυικά. Επιστρέφει σε 10 λεπτά και μου λέει οκ, ο γιατρός μου δεν έχει κανένα πρόβλημα αρκεί να συμφωνώ κι εγώ γιατί είναι επώδυνες και γίνονται κάθε 8 ώρες. Δεν ήξερα τι θα έπαιρνα και μπορώ να πω ότι είχα αγωνία, είχα ακούσει ότι οι αντιβιώσεις που διαλύονται πονάνε αλλά και πάλι δεν μπορείς να ξέρεις... Τελικά ήταν Dalacin σε αμπούλα 4ml. 

Τις 2 πρώτες μέρες μου έκαναν εναλάξ Apotel IM , Egicalm IM για τον πυρετό και στη συνέχεια μου έβαζαν υπόθετα-ειδικά το βράδυ. Απ'ότι θυμάμαι δεν ηρεμούσα καθόλου, έκανα τις αντιπυρετικές κάθε 3-4 ώρες και την αντιβίωση πρωι-μεσημέρι-βράδυ. Μέχρι και στις 2πμ αν είχα πυρετό έτρωγα και μια μες στον ύπνο μου ή μου έχωναν 2 υπόθετα. Με τρέλαινε η αναμονή, δεν ήξερα πότε θα έρθουν, είχαν βέβαια συγκεκριμένες ώρες για την αντιβίωση αλλά για το θερμόμετρο ποτέ δεν ήμουν σίγουρη. Κάθε φορά που άνοιγε η πόρτα ανέβαιναν οι σφυγμοί μου, ταραζόμουν, έβαζα το θερμόμετρο και περίμενα...και μόλις άκουγα "οι επισκέπτες παρακαλώ να περάσουν έξω" με έλουζε κρύος ιδρώτας, ήξερα ότι θα μου τρυπούσαν για άλλη μια φορά το κωλαράκι, ανυπομονούσα να ξαναζήσω την εμπειρία. 

Ξυπνούσα κάθε πρωί στις 5.30 από το θόρυβο του καροτσιού της νοσηλείας, κάθε μέρα ειδικά τις πρώτες η  διαδικασία ήταν η ίδια. Περίμενα υπομομετικά, γυρνούσα μπρούμυτα και κρυφοκοίταζα να δω τι κάνει, αναρροφούσε το φάρμακο έπαιρνε βαμβάκι και οινόπνευμα και με πλησίαζε, πρώτα η αντιβίωση μετά το θερμόμετρο (κορύφωση της αγωνίας για το πόσο θα ανέβει) και "το κερασάκι" η αντιπυρετική στο αντίθετο κωλομέρι. Δεν μου τις έκαναν ποτέ με ένα τρύπημα, ήταν 9 ml στο σύνολό τους και μου είπαν ότι θα υπέφερα. Κάποιες με ρωτούσαν από ποιά μεριά επιθυμώ ενώ κάποιες άλλες αποφασίζαν μόνες αφού πιέζαν και τα δύο κωλομέρια και από εμπειρία τους καταλάβαιναν που έχω φάει τις περισσότερες. Δεν ήθελα να μιλάω καθόλου, άφηνα τους ειδικούς να αποφασίσουν, στο κάτω-κάτω εγώ ήμουν η ασθενής. Έκρυγα το πρόσωπο στο μαξιλάρι ... και όσο περισσότερο πονούσα τόσο πιο πολύ ερεθιζόμουν. 

Ο πόνος μετά από κάθε ένεση ήταν και εντονότερος, προσπαθούσα να πνίξω τα βογγητά μου, αλλά δεν μπορούσα να πω κουβέντα. Έκανα τελικά 21 ενέσεις Dalacin  και μαζί με τις υπόλοιπες έφτασα αισίως τις 32. Ουκ ολίγες, πρήστηκαν τα κωλομέρια μου γέμισα σβόλους, τα βράδια πονούσα και στη θύμηση της ένεσης έβαζα το χέρι στο βρακάκι και έφτανα αμέσως σε οργασμό. Ο πόνος κράτησε για μεγάλο χρονικό διάστημα, μπορεί και 6 μήνες. 

Μετά από ενάμιση χρόνο μια ιγμορίτιδα με ταλαιπώρησε και ενώ πήρα αντιβίωση από το στόμα δεν υποχωρούσε και ο γιατρός μετά από δική μου παρότρυνση μου γράφει ενέσεις. Μου έκανε 20 Briklin (10 ημέρες πρωί-βράδυ)   μια γειτόνισσα  φοιτήτρια νοσηλευτικής. Με πόνεσαν κι αυτές αρκετά....

Στα ενδιάμεσα διαστήματα, όλα αυτά τα χρόνια, για συντήρηση του οργανισμού ο νευρολόγος  μου έγραφε  Νeurobion για 1 μήνα (περίπου 45 ενέσεις το χρόνο). 

Έχω φάει αυτά τα χρόνια 400 περίπου ενέσεις όλων των ειδών, είτε γιατί γίνονταν μόνο ενδομυικά, είτε γιατί το επέλαγα εγώ, πάντα από νοσοκόμα και με οδηγία γιατρού. Το φετίχ που απέκτησα με τις ενέσεις με βοήθησε  γιατί ούτως ή άλλως τις μισές τουλάχιστον δε γινόταν να τις αποφύγω. 

Και φτάνουμε σήμερα, 5 χρόνια μετά, να κάνω υποτροπή....

Δεν γνωρίζω πως θα εξελικτεί η κατάσταση μου στο μέλλον αλλά όσο συνεχίζουν να μου αρέσουν οι ενέσεις βλέπω τα πράγματα αισιόδοξα.