Καλό Φθινόπωρο σε όλες και όλους
Ένας ακόμα φίλος της παρέας θέλησε να μοιραστεί την ιστορία του μαζί μας
Είμαι ένας άνδρας 27 ετών. Από μικρός θυμάμαι ότι απεχθανόμουν τις ενέσεις όπως όλα τα παιδάκια. Όμως στην ηλικία των 16 είχα παρουσιάσει συμπτώματα σχιζοφρένειας, είχα μανία καταδίωξης, άκουγα φωνές που μου επιτίθονταν και είχα γίνει επιθετικός. Έτσι αναγκάστηκαν οι γονείς μου με εισαγγελική εντολή να με κλείσουν για ένα μήνα στο ψυχιατρείο της Σταυρούπολης Θεσσαλονίκης. Καταλαβαίνω ότι το έκαναν από αγάπη.
Εκεί ήταν η αρχική οδυνηρή εμπειρία μου με τις ενέσεις. Μου κάναν ηρεμιστικές και αντιψυχωτικές ενέσεις. Τις πρώτες μέρες ειδικά ανά 4 ώρες μου κάναν από μια ένεση και στη συνέχεια ανά 8 ώρες. Ήμουν γενικά σε καταστολή και πνευματική αποχαύνωση.
Εγώ ποτέ δεν καθόμουν φυσικά να μου τις κάνουν, έκλαιγα και ήθελα να φύγω! Θυμάμαι που με κρατούσαν οι νοσοκόμες με το ζόρι, με ξάπλωναν στο κρεβάτι, μου κατέβαζαν τη πιτζάμα που φορούσα και το εσώρουχο, και στη συνέχεια μου κάναν τις ενέσεις στο πισινό. Ειδικά οι αντιψυχωτικές ενέσεις δυστυχώς είναι ενδομυϊκές και γίνονται πάντα στη περιοχή των γλουτών. Αυτό ήταν κάτι που με έκανε να αισθάνομαι ακόμη πιο άβολα γιατί ντρεπόμουν.
Όπως ήταν λογικό στην αρχή ήμουν τρομοκρατημένος από την όλη κατάσταση. Όμως τη δεύτερη εβδομάδα ερχόταν τα πρωινά μια καινούργια ευγενική νοσοκόμα για να μου χορηγήσει τη φαρμακευτική αγωγή. Ήταν νεαρή σε ηλικία, με χάιδεψε και μου είπε ότι θα προσπαθήσει να μη με πονάει με τις ενέσεις. Ήρθε ξανά λοιπόν η ώρα της ένεσης, ο τόνος της φωνής ήταν απαλός, μου μιλούσε με ηρεμία. "Θα σου κατεβάσω λιγάκι το εσώρουχο γιατί πρέπει να τη κάνουμε στο ποπό", είπε. Κλασσικά καθάρισε τη περιοχή με βαμβάκι ποτισμένο σε οινόπνευμα. "Πάρε μια βαθιά ανασούλα" μου έλεγε, " και δε θα σε πονέσω καθόλου". Η βελόνα μαζί της δε πονούσε ιδιαίτερα, είχε πιο ελαφρύ χέρι, αλλά ήμουν και εγώ πιο ήρεμος. Παρόλα αυτά το φάρμακο κατά τη χορήγηση του μου δημιουργούσε πάντα ένα οξύ πόνο στο πισινό.
Μαζί της αισθανόμουν περίεργα. Μετά τη τέταρτη ένεση, άρχισα να ερωτεύομαι τη νοσοκόμα! Ορισμένες φορές είχα λιγάκι αισθανθεί ερωτική διέγερση και άρχισα να συνδέω τις ενέσεις με ένα θετικό συναίσθημα. Άρχισε να μου γίνεται φετίχ χωρίς να το καταλάβω.
Παρόλα αυτά επειδή μετά τη δεύτερη εβδομάδα έπρεπε να μου κάνουν ενέσεις 2 φορές τη μέρα, η νοσοκόμα αυτή δεν μπορούσε να είναι συνεχώς σε βάρδια και έτσι ερχόταν και άλλες, αλλά ούτε με τις άλλες κοπέλες φοβόμουν. Είμαι ευλογημένος πάντως που γνώρισα αυτή την καλή νοσοκόμα, γιατί με έκανε να νιώσω ασφάλεια και θαλπωρή!
Όταν βγήκα από το ψυχιατρείο, η γιατρός μου έγραψε αντικαταθλιπτικά και αντιψυχωτικά σε χάπια. Όμως εγώ άρχισα να κοροϊδεύω τους γονείς μου και να μη τα παίρνω, γιατί είχαν παρενέργειες και με έκαναν να αισθάνομαι χάλια, μου μείωναν τη σκέψη κτλ. Το καταλάβανε γρήγορα ότι κάτι συμβαίνει γιατί άλλαξε η συμπεριφορά μου και με πήγαν στη ψυχίατρο να με εξετάσει. Για να σιγουρευτεί ότι θα παίρνω την αγωγή μου έγραψε ενέσεις Risperdal Consta, τις οποίες έπρεπε να κάνω ανά 14 μέρες επειδή είναι σε μορφή Depot και απορροφούνται αργά από τον οργανισμό. Οι Risperdal Consta γίνονταν και αυτές ενδομυϊκά στο κώλο με μεγάλη βελόνα. Κάθε φορά με συνόδευε η μητέρα μου στο ιατρείο της, καθόταν στην αίθουσα αναμονής και εγώ πήγαινα θαρραλέος, ξάπλωνα στο ιατρικό κρεβάτι και περίμενα να μου κάνει την ένεση, φέρνοντας στο μυαλό μου την εικόνα της νοσοκόμας που γνώρισα. Έτσι αισθανόμουν καλύτερα, και δε με πείραζε ο πόνος της ένεσης.
Μετά από 1 χρόνο μου πρότεινε η γιατρός να μου γράψει πάλι τα χάπια, αλλά εγώ της είπα ότι δε πειράζει, αφού η ένεση είναι καλύτερη λύση, πιο αποτελεσματική, με λιγότερες παρενέργειες και δε ξεχνάω έτσι να πάρω καθημερινά τη δόση μου. Βασικά η αλήθεια είναι ότι άρχισε να μου αρέσει να μου κάνουν ενέσεις, με ερέθιζε! Έτσι μέχρι τα 25 συνέχισα να κάνω την Risperdal Consta ανά 2 εβδομάδες. Μετά τα 25 η γιατρός μου έγραψε ένα άλλο αντιψυχωτικό που υποτίθεται έχει λιγότερες παρενέργειες, το Clopixol, το οποίο πάλι το κάνω ανά 14 μέρες με ενδομυϊκή ένεση, τη μία στο ένα κωλομέρι και την άλλη στο άλλο. Δυστυχώς δε μπορώ να κόψω τα αντιψυχωτικά γιατί θα υποτροπιάζω, οι περισσότεροι αναγκάζονται να τα παίρνουν μια ζωή.
Όμως τώρα είμαι ευτυχισμένος διότι η ασθένεια μου με το Clopixol είναι σε έλεγχο, μπορώ και εργάζομαι κανονικά και όλα κυλάνε ωραία! Βρήκα επίσης στη γειτονιά μου μια γυναίκα φαρμακοποιό να μου το κάνει, η οποία έρχεται στο σπίτι. Μου αρέσει πλέον να μου κάνει μια γυναίκα ενέσεις και το απολαμβάνω, θεραπεύοντας ταυτόχρονα την ασθένεια μου! Τελικά έχω ένα περίεργο φετίχ!
