Η πρώτη εμπειρία ενός ακόμα φίλου του blog
Η πρώτη μου εμπειρία με τις ενέσεις ξεκίνησε σε πολύ μικρή ηλικία. Ήμουν δεν ήμουν τριών χρονών και αρρώσταινα συνεχώς από αμυγδαλίτιδες. Με παρακολουθούσε ο γιατρός του χωριού μου ο κ. Βασίλης, αφού ήταν δύσκολο να μετακινούμαι συνεχώς προκειμένου να με παρακολουθεί παιδίατρος. Έτσι, σε συνεννόηση με τον παιδίατρο, κάθε φορά που αρρώσταινα μου έδιναν ενέσεις Penadur. Τις ενέσεις αυτές μου τις έκανε ο ίδιος ο κ. Βασίλης, αφού νοσοκόμα στο χωριό δεν υπήρχε και διότι ήταν φίλος με τον πατέρα μου.
Τον θυμάμαι να έρχεται στο σπίτι πρωί και βράδυ με την ιατρική τσάντα του. Η μάνα μου έτρεχε να βράσει τη σύριγγα και τη βελόνα και αφού ετοιμαζόταν η ένεση με κρατούσε γυρισμένο τα μπρούμυτα για να μου κάνει ο γιατρός την ένεση. Πονούσε αφόρητα , όχι τόσο το τρύπημα όσο το φάρμακο.
Ωστόσο, επειδή το γεγονός επαναλαμβανόταν συχνά πυκνά, φαίνεται πως το πήρα απόφαση. Έβλεπα πια το γιατρό και δεν έκλαιγα, τον περίμενα υπομονετικά να τελειώσει την ετοιμασία και στην συνέχεια τον ακολουθούσα στο δωμάτιο, ξεκούμπωνα το παντελόνι, κατέβαζα και το εσώρουχο και ξάπλωνα περιμένοντας. Ο γιατρός ετοίμαζε τα χρειαζούμενα και με κάρφωνε εκ περιτροπής: πρωί στο δεξί κωλομέρι και το βράδυ στο αριστερό.
Φτάνοντας τα δέκα χρόνια κι επειδή η ευαισθησία μου συνεχιζόταν ο κ. Βασίλης πρότεινε να ακολουθήσουμε ένα σχήμα προληπτικό. Δηλαδή κάθε τρίτη εβδομάδα όλο το χειμώνα και την άνοιξη μου έκανε από μια Penadur retard. Η ένεση αυτή είχε βέβαια το ίδιο αντιβιοτικό αλλά ήταν βραδείας αποδέσμευσης και έμενε στον οργανισμό περισσότερο καιρό και με προστάτευε. Όμως λόγω του διαλύματος βραδείας αποδέσμευσης πονούσε πολύ περισσότερο. Έτσι τη Δευτέρα κάθε τρεις εβδομάδες γύρω στις οχτώ το βράδυ επισκεπτόμουν τον κ. Βασίλη για την καθιερωμένη ένεση. Συνήθως εκείνη την ώρα τελείωνε με τους υπόλοιπους πελάτες και με περίμενε. Αν είχε κάποιον ακόμα περίμενα να τελειώσει. Ύστερα κλείναμε την πόρτα, και ενώ κουβεντιάζαμε σαν καλοί φίλοι εγώ ετοίμαζα την ένεση που θα «έτρωγα» σε λίγο. Γιατί πια ο γιατρός βλέποντας τον ενδιαφέρον μου με είχε μάθει να ετοιμάζω μόνος μου τις ενέσεις. Έπειτα ξεκούμπωνα παντελόνι και σώβρακο κι ετοιμαζόμουν να την φάω.
Λέγοντας « σώβρακο» να θυμηθώ πως από τα 12 μου ο γιατρός επέμεινε στον πατέρα μου να μη φορέσω σλιπάκι, όπως τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου, αλλά να περάσω κατευθείαν στα αντρικά τα σώβρακα με το κουμπί στη ζώνη.
- Ό,τι σώβρακα φοράμε εμείς Θανάση μου θα φορέσει κι ο μικρός, είπε. Τα άλλα είναι για τους γυναικωτούς.
Έτσι ο πατέρας μου με πήρε και με πήγε στο Κατάστημα Νεωτερισμών της πλατείας στο φίλο του τον κ. Νίκο και μου ψώνισε μια δωδεκάδα άσπρα βαμβακερά σώβρακα με κουμπί στη ζώνη και στο υπογάστριο. Μπαίνοντας μέσα, ζήτησε απευθείας τον καταστηματάρχη και είπε τι ήθελε:
-Σώβρακα για το νεαρό! είπε.
-Σλιπάκια; ρώτησε ο κ. Νίκος.
-Όχι, σώβρακα σου είπα. Τα άλλα είναι για τους ……….
-Μα θα βάλει το παιδί σώβρακα σ’ αυτή την ηλικία; Θα το κοροϊδεύουν στο σχολείο!
Να μην τα πολυλογώ πήραμε τα σώβρακα που υποχρεώθηκα να τα φορέσω αμέσως. Θυμάμαι τη χαρά του γιατρού όταν με πρωτοείδε με το σώβρακο.
-Μπράβο λεβέντη μου είπε. Και πρόσθεσε σαν ανταμοιβή: κι εγώ από σήμερα σε λογαριάζω άντρα. Και θα σου βάλω τη βελόνα που έχω για τους άντρες! Τέρμα οι παιδικές. Για κάποιο λόγο ένιωσα περήφανος. Η βελόνα ήταν μεγαλύτερη και χοντρύτερη και πονούσε σημαντικά περισσότερο αλλά εγώ ήμουν χαρούμενος που στα μάτια του γιατρού ήμουν άντρας.
Σαν έφτασα τα 14 μια μέρα ο γιατρός μου είπε:
-Θέλεις να μάθεις να κάνεις ενέσεις;
-Ναι, θέλω είπα χωρίς να το πολυσκεφτώ. Αλλά πού θα μάθω;
-Πρώτα θα σε μάθω να κάνεις σε φρούτα κι έπειτα θα κάνεις και σε ανθρώπους.
Αφού πέρασε το διάστημα της εξάσκησης στα φρούτα μια μέρα ο γιατρός μου ανακοίνωσε.
-Περίμενε και σήμερα θα κάνεις την πρώτη σου ένεση σε άνθρωπο.
Είχα φοβερή αγωνία και περίμενα να δω ποιος θα είναι αυτός που θα του κάνω την πρώτη μου ένεση. Και να σε λίγο ανοίγει η πόρτα του ιατρείου και μπαίνει μέσα … ο πατέρας μου.
Ήταν προφανώς απροετοίμαστος καθώς άκουσε το γιατρό να του λέει.
-Σήμερα την ένεση Θανάση θα στην κάνει ο μικρός.
Είδα τον πατέρα μου να ζορίζεται λίγακι αλλά ο γιατρός με ένα επίσημο βλέμμα επέμεινε.
-Τι συμβαίνει Θανάση; Δεν έχεις εμπιστοσύνη στο γιο σου; Εγώ του έμαθα και δίπλα του θα είμαι. Αν δεν κάτσεις εσύ σε ποιον θα μάθει;
-Ναι, αλλά να με δει το παιδί ξεβράκωτο;
-Τα πισινά σου θα δει, τι έγινε.
-Άντε μικρέ να την ετοιμάσεις και τα λέμε εμείς εδώ
Μέχρι να ετοιμάσω εγώ τη σύριγγα ο πατέρας μου είχε ανοίξει το παντελόνι και ξεκούμπωνε το κουμπί από το σώβρακο.
-Ξάπλωσε και τα άλλα είναι δική μας δουλειά είπε ο γιατρός. Έπειτα μου έκανε νόημα να του κατεβάσω το παντελόνι και το σώβρακο. Τα έπιασα και τα δυο μαζί από τη ζώνη και τα κατέβασα μέχρι τη μέση από τα κωλομέρια.
-Όλο μου είπε ο γιατρός, όλο τον πισινό έξω.
Τον υπάκουσα.
Η πρώτη μου εμπειρία με τις ενέσεις ξεκίνησε σε πολύ μικρή ηλικία. Ήμουν δεν ήμουν τριών χρονών και αρρώσταινα συνεχώς από αμυγδαλίτιδες. Με παρακολουθούσε ο γιατρός του χωριού μου ο κ. Βασίλης, αφού ήταν δύσκολο να μετακινούμαι συνεχώς προκειμένου να με παρακολουθεί παιδίατρος. Έτσι, σε συνεννόηση με τον παιδίατρο, κάθε φορά που αρρώσταινα μου έδιναν ενέσεις Penadur. Τις ενέσεις αυτές μου τις έκανε ο ίδιος ο κ. Βασίλης, αφού νοσοκόμα στο χωριό δεν υπήρχε και διότι ήταν φίλος με τον πατέρα μου.
Τον θυμάμαι να έρχεται στο σπίτι πρωί και βράδυ με την ιατρική τσάντα του. Η μάνα μου έτρεχε να βράσει τη σύριγγα και τη βελόνα και αφού ετοιμαζόταν η ένεση με κρατούσε γυρισμένο τα μπρούμυτα για να μου κάνει ο γιατρός την ένεση. Πονούσε αφόρητα , όχι τόσο το τρύπημα όσο το φάρμακο.
Ωστόσο, επειδή το γεγονός επαναλαμβανόταν συχνά πυκνά, φαίνεται πως το πήρα απόφαση. Έβλεπα πια το γιατρό και δεν έκλαιγα, τον περίμενα υπομονετικά να τελειώσει την ετοιμασία και στην συνέχεια τον ακολουθούσα στο δωμάτιο, ξεκούμπωνα το παντελόνι, κατέβαζα και το εσώρουχο και ξάπλωνα περιμένοντας. Ο γιατρός ετοίμαζε τα χρειαζούμενα και με κάρφωνε εκ περιτροπής: πρωί στο δεξί κωλομέρι και το βράδυ στο αριστερό.
Φτάνοντας τα δέκα χρόνια κι επειδή η ευαισθησία μου συνεχιζόταν ο κ. Βασίλης πρότεινε να ακολουθήσουμε ένα σχήμα προληπτικό. Δηλαδή κάθε τρίτη εβδομάδα όλο το χειμώνα και την άνοιξη μου έκανε από μια Penadur retard. Η ένεση αυτή είχε βέβαια το ίδιο αντιβιοτικό αλλά ήταν βραδείας αποδέσμευσης και έμενε στον οργανισμό περισσότερο καιρό και με προστάτευε. Όμως λόγω του διαλύματος βραδείας αποδέσμευσης πονούσε πολύ περισσότερο. Έτσι τη Δευτέρα κάθε τρεις εβδομάδες γύρω στις οχτώ το βράδυ επισκεπτόμουν τον κ. Βασίλη για την καθιερωμένη ένεση. Συνήθως εκείνη την ώρα τελείωνε με τους υπόλοιπους πελάτες και με περίμενε. Αν είχε κάποιον ακόμα περίμενα να τελειώσει. Ύστερα κλείναμε την πόρτα, και ενώ κουβεντιάζαμε σαν καλοί φίλοι εγώ ετοίμαζα την ένεση που θα «έτρωγα» σε λίγο. Γιατί πια ο γιατρός βλέποντας τον ενδιαφέρον μου με είχε μάθει να ετοιμάζω μόνος μου τις ενέσεις. Έπειτα ξεκούμπωνα παντελόνι και σώβρακο κι ετοιμαζόμουν να την φάω.
Λέγοντας « σώβρακο» να θυμηθώ πως από τα 12 μου ο γιατρός επέμεινε στον πατέρα μου να μη φορέσω σλιπάκι, όπως τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου, αλλά να περάσω κατευθείαν στα αντρικά τα σώβρακα με το κουμπί στη ζώνη.
- Ό,τι σώβρακα φοράμε εμείς Θανάση μου θα φορέσει κι ο μικρός, είπε. Τα άλλα είναι για τους γυναικωτούς.
Έτσι ο πατέρας μου με πήρε και με πήγε στο Κατάστημα Νεωτερισμών της πλατείας στο φίλο του τον κ. Νίκο και μου ψώνισε μια δωδεκάδα άσπρα βαμβακερά σώβρακα με κουμπί στη ζώνη και στο υπογάστριο. Μπαίνοντας μέσα, ζήτησε απευθείας τον καταστηματάρχη και είπε τι ήθελε:
-Σώβρακα για το νεαρό! είπε.
-Σλιπάκια; ρώτησε ο κ. Νίκος.
-Όχι, σώβρακα σου είπα. Τα άλλα είναι για τους ……….
-Μα θα βάλει το παιδί σώβρακα σ’ αυτή την ηλικία; Θα το κοροϊδεύουν στο σχολείο!
Να μην τα πολυλογώ πήραμε τα σώβρακα που υποχρεώθηκα να τα φορέσω αμέσως. Θυμάμαι τη χαρά του γιατρού όταν με πρωτοείδε με το σώβρακο.
-Μπράβο λεβέντη μου είπε. Και πρόσθεσε σαν ανταμοιβή: κι εγώ από σήμερα σε λογαριάζω άντρα. Και θα σου βάλω τη βελόνα που έχω για τους άντρες! Τέρμα οι παιδικές. Για κάποιο λόγο ένιωσα περήφανος. Η βελόνα ήταν μεγαλύτερη και χοντρύτερη και πονούσε σημαντικά περισσότερο αλλά εγώ ήμουν χαρούμενος που στα μάτια του γιατρού ήμουν άντρας.
Σαν έφτασα τα 14 μια μέρα ο γιατρός μου είπε:
-Θέλεις να μάθεις να κάνεις ενέσεις;
-Ναι, θέλω είπα χωρίς να το πολυσκεφτώ. Αλλά πού θα μάθω;
-Πρώτα θα σε μάθω να κάνεις σε φρούτα κι έπειτα θα κάνεις και σε ανθρώπους.
Αφού πέρασε το διάστημα της εξάσκησης στα φρούτα μια μέρα ο γιατρός μου ανακοίνωσε.
-Περίμενε και σήμερα θα κάνεις την πρώτη σου ένεση σε άνθρωπο.
Είχα φοβερή αγωνία και περίμενα να δω ποιος θα είναι αυτός που θα του κάνω την πρώτη μου ένεση. Και να σε λίγο ανοίγει η πόρτα του ιατρείου και μπαίνει μέσα … ο πατέρας μου.
Ήταν προφανώς απροετοίμαστος καθώς άκουσε το γιατρό να του λέει.
-Σήμερα την ένεση Θανάση θα στην κάνει ο μικρός.
Είδα τον πατέρα μου να ζορίζεται λίγακι αλλά ο γιατρός με ένα επίσημο βλέμμα επέμεινε.
-Τι συμβαίνει Θανάση; Δεν έχεις εμπιστοσύνη στο γιο σου; Εγώ του έμαθα και δίπλα του θα είμαι. Αν δεν κάτσεις εσύ σε ποιον θα μάθει;
-Ναι, αλλά να με δει το παιδί ξεβράκωτο;
-Τα πισινά σου θα δει, τι έγινε.
-Άντε μικρέ να την ετοιμάσεις και τα λέμε εμείς εδώ
Μέχρι να ετοιμάσω εγώ τη σύριγγα ο πατέρας μου είχε ανοίξει το παντελόνι και ξεκούμπωνε το κουμπί από το σώβρακο.
-Ξάπλωσε και τα άλλα είναι δική μας δουλειά είπε ο γιατρός. Έπειτα μου έκανε νόημα να του κατεβάσω το παντελόνι και το σώβρακο. Τα έπιασα και τα δυο μαζί από τη ζώνη και τα κατέβασα μέχρι τη μέση από τα κωλομέρια.
-Όλο μου είπε ο γιατρός, όλο τον πισινό έξω.
Τον υπάκουσα.
